مشاعره

روشنی طلعت تو ماه ندارد
پیش تو گل رونق گیاه ندارد

درباغ چوشدبادصبادایه گل
بربست مشاطه وارپیرایه گل

لیلای من باشد عیان در هر زمان در هر مکان
زاهد چرا بهر نشان هی لا و الا می کنی

شراب لعل و جاي امن و يار مهربان ساقي

دلا كي به شود كارت اگر اكنون نخواهد شد

حافظ

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید
ماجرای غم پنهانی من گوش کنید

دراین نشیمن خاکی بدین صفت که منم
میان نفس وهوادست وپای چندزنم
هزاربرامدمراکه یکباری
زدست چرخ فلک جامه پاره پاره کنم

دل برای مهربانی پروراندن لاجرم
جان به تن تنها برای جانفشانی داشتن

نخواهد هرگز از مي توبه كردن
دلم عزمي چنين مردانه كرده ست

تا چشم من زفوت درمن سحاب شد
هرجا دری به بطن صدف بود اب شد

ای نوگل رعنا بیا ای غنچه زیبا بیا
ما تشنه دیدارتیم مولا بیا مولا بیااااااااااااااااااااااا

نگار مهربان در روزگار مهرگان
خوش بود پیوسته نوشیدن شراب خوشگوار

تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می
زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه

هوای تیره وابر دی گهر سای امد وزرگر
زمینا کهربا کرد ان و باز این سیم کرد از زر

رَستم من از خوف و رجا خوف از کجا من از کجا
ای خاک بر شرم و حیا هنگام پیشانی است این

نه روز برزگی نه روز نیاز
نماند همی برکسی بس دراز

زان که بر ضد جهان گویم سخن
یا جهان دیوانه باشد یا که من
بلکه از دیوانگان هم بدترم
زان که مردم دیگر و من دیگرم

ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود انچه ما می پنداشتیم

مکرد هیچگونه به گرد بدی
به نیکی بیارای گر بخردی