مشاعره

آنان كه خاكرا به نظر كيميا كنند
آيا بود كه گوشه ي چشمي بما كنند

دلبر و جانان من برده دل و جان من
برده دل و جان من دلبر و جانان من

نشاط و عيش و جواني چو گل غنيمت دان
كه حافظا نبود بر رسول غير بلاغ

غم هجرت مرا دیوانه کرده
اسیر و همدم میخانه کرده

هر صبح و شام قافله اي از دعاي خير
در صحبت شمال و صبا مي فرستمت

توبا ناکس مشو همخوان دل ای دل
که می خواهد تورا نالان دل ای دل

لب چو آب حيات توست قوت جان
وجود خاكي ما ازوست ذكر رواح

حافظ غبــــــــــــــار فقـــــــر و قناعت زروح مشوي
کاين خاکـــــــــــــــ بهتر از عمل کيميا گري

یارب سببی ساز که یارم به سلامت
باز آید و برهاندم از بند ملامت

تو را در دل درخت مهرباني
به چه ماند؟ به گلزار خزاني

یاران همنشین همه از هم جدا شدند
ماییم و آستانه ی دولت پناه تو

وحي آمد سوي موسي از خدا
بنده ي ما را زما كردي جدا

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

ملت عشق از همه دين ها جداست
عاشقان را ملت و مذهب خداست

تجلی گه خود کرد خدا دیده ی مارا
در این دیده در آیید و ببینید خدارا

الهی جز رهت راهی ندارم
درون سینه جز آهی ندارم

منم یا رب در این دولت که روی یار میبینم
فراز سرو سیمینش گلی پر بار میبینم

مطرب مهتاب رو آنچه شنیدی بگو
ما همگان محرمیم آنچه بدیدی بگو

وفا و عهد نكو باشد ار بياموزي
وگرنه هر كه تو بيني ستمگري داند

در عشق جانان جان بده بی عشق نگشاید گره
زیرا در این دام فره من همخوی او

البته منظور داش بهنام این بوده:
زیرا در این دام فره من گشته ام همخوی او

وای آن دل که بدو از تو نشانی نرسد
مرده آن تن که بدو مژده جانی نرسد

ببخشید آقا من یک کلمه جا انداختم
در عشق او مجنون شودسرگشته چون گردون شود
آنکو چنین رنجور شد نایافت شد داروی او

وجودی بهتر از مادر ندیدم
به مغرب یا که در خاور ندیدم

مگر دنیا سر آمد کین چنین آزاد در جنت
می بی درد می نوشم گل بی خار میچینم

مستم كن آنچنان كه ندانم ز بيخودي
در عرصه ي خيال كه آمد كدام رفت