مشاعره

تو به هر عمامه پوشـي كه قدم نهاد پيشت
پس او درايستـادي به نماز كين امام است

تو نشناسی به وقت شادمانی رفیق راستین و همزبانی
به سختی ها شناسی یار صدیق به فریادت رسد با هر نشانی

ياد باد آنكه ز ما وقت سفر ياد نكرد
به وداعي دل غم ديده ما شاد نكرد

ثنا و حمد بی‌پایان خدا را
که صنعش در وجود آورد ما را

سعدی

اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی اساس هستی من زان خراب آباد است

تو را چنانکه تویی هر نظر کجا بیند
به قدر دانش خود هر کسی کند ادراک

کلک مشکین تو روزی که زما یاد کند
ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند

دلااگر طالبــــــــــ آیاتــــــ نوری
به سختیها ی دوران کن صبوری

یارب سببی ساز که یارم بسلامت
باز آید و برهاندم از بند ملامت

تيز رو و تيز دو و تيز گام
خوش روش و خوش پرش و خوش خرام

مزن بر سر ناتوان دست زور
که روزی درافتی بپایش چو مور

رها شود از غــــــــــــــــرورو خود پرستی
حــــــــریم رازهورا جســــــــــــــتجو کن

ندانمت به حقیقت که در جهان به چه مانی
جهان و هرچه در او هست صورتند و تو جانی

یاران این زمانه مثل گل انارند
ازدورچهره دارند نزدیک بوندارند

دردم نهفته به زطبیبان مدعی
باشد که از خزانه غیبم دوا کنند

دلم خون گشته اینجا ای عزیزان
پریشانم پریشانم پریشان

نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر
نزاع بر سر دینی دون مکن درویش

شراب و عیش نهان چیست کار بی بنیاد
زدیم بر صف رندان و هر چه بادا باد

در وفای عشق تو مشهورخوبانم چو شمع
شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

عندلیبی که به هر غنچه دلش می لرزد
بهتر آن است که در صحن گلستان نرود

دل بامید روی او همدم جان نمی شود
جان بهوای کوی او خدمت تن نمیکند

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
واندر این کار دل خویش به دریا فکنم

مقام امن و می بی غش و رفیق شفیق
گرت مدام میسر شود زهی توفیق

قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند
بس خجالت که از این حاصل اوقات بریم