مشاعره

ریختن از بهر نان از چهره آب ای رنجبر؟
تا به کی جان کندن اندر آفتاب ای رنجبر؟(پروین اعتصامی)

راز سربسته ما بین که بدستان گفتند
هر زمان با دف ونی بر سر با زار دگر حافظ

روزگاريست كه دل چهره ي مقصود نديد
ساقيا آن قدح آينه كردار بيار

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

حافظ

افتاب است وماه وباده وجام
در میان مه افتاب ببار

روشني طلعت تو ماه ندارد
پيش تو گل رونق گياه ندارد

دست بزد از سر حسرت به دست
کانچه به کف داشت ز کف داده است


نیما

تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

تنها نه منم کعبه دل بتکده کرده
در هر قدمی صومعه ای هست وکنشتی

يار سرمست به بازار برآمـد روزي
راز سربسته ما بر سر بازار افتاد


نزاری قهستانی

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

ما را که درد عشق وبلای خمار هست
یا وصل دوست یا می صافی دوا کند حافظ

دستخوش جفا مكن آب رخم كه فيض آبر
بي مدر سر شك من در عدن نميكند

حافظ

در این دنیای بی حاصل چرا مغرور می گردی
سلیمان گر شوی باز هم نصیب مور می گردی

یارب این نوگل خندان که سپردی بهمنش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش


حافظ

شمس تبریزی که مر هر ذره را
روشن و فرزانه کردی عاقبت

تو مپوشان سخن ها که داری
تو بگو با زبان دل خود


نیما

دست در حلقه ان زلف دو تا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو وباد صبا نتوان کرد

دولت صحبت آن شمع سعادت پرتو
باز پرسيد خدا را كه بپروانه كيست

تا بسازم گرد خود دیواره‌ای سر سخت و پا برجای،
با خود آوردم ز راهی دور
سنگ‌های سخت و سنگین را برهنه پای.
ساختم دیوار سنگین بلندی تا بپوشاند.
از نگاهم هر چه می‌آید به چشمان پست
و ببندد راه را بر حمله ی غولان
که خیالم رنگ هستی را به پیکرهایشان می‌بست.


سهراب

تا کی ای درگرانمایه رواخواهی داشت
کزغمت دیده مردم همه دریا شد

دل برای مهربانی پروراندن ،لاجرم
جان به تن تنها برای جانفشانی داشتن
پروین اعتصامی

نی حدیث راه پرخون می کند
قصه های عشق مجنون می کند