مشاعره

دل می رود ز دستم صاحبدلان خدارا
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

آفتاب است و، بيابان چه فراخ!

نيست در آن نه گياه و نه درخت.

غير آواي غرابان، ديگر

بسته هر بانگي از اين وادي رخت


سهراب سپهری

تا ابد معمور باد این خانه کز خاک درش
هر نفس با بوی رحمن می وزد باد یمن

نزد شاهین محبت بی پر و بال آمدن
پیش باز عشق آیین کبوتر داشتن

پروین اعتصامی

نسیمی کز بن آن کاکل آیو
مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو

وقت آن شيرين قلندر خوش كه در اطوار سير
ذكر تسبيح ملك در حلقه ي زنار داشت

تو پیدا مکن راز دل برکسی
که او خود بگوید بر هر کسی

ياد باد آنكه به اصلاح شما ميشد راست
نظم هر گوهر ناسفته كه حافظ را بود

در دره ی سرد و خلوت نشسته
همچو ساقه ی گیاهی فسرده

نیما

هزار جهد کردم که یار من باشی
مراد بخش دل بی قرار من باشی

یا رب گنهم اگر چه بسیار
لطف وکرمت از ان فزونتر

رستم دستان و هزاران چو او
بنده و بازیچه دستان ماست

مولانا

تنم از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشي بود درين خانه كه كاشانه بسوخت

تو ديدي هيچ عاشق را كه سيري بود از اين سودا
تو ديد هيچ ماهي را كه او سير بود از اين دريا

مولانا

از پای فتادیم چو آمد غم هجران
در درد بماندیم چو از دست دوا رفت

تو خودت قند و نباتی شکلاتی شکلاتی
عسلی یا که شیرینی که به دل اینجور میشینی

یکدوجامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
وزلب ساقی شرابم در مذاق افتاده بود

هواخواه توام جانا و می دانم که می دانی
که هم نادیده می بینی و هم ننوشته می خوانی

یک زمانم اندکی نگذاشت شاد
کس گرفتار چنین بختی مباد
تازه دوران جوانی من است
که جهانی خصم جانی من است


نیما

تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنما
ورحود از گوهر جمشید وفریدون باشی

یا رب این قافله را لطف ازل بدرقه باد
که از او خصم به دام آمد و معشوقه به کام

مارا به کرم تفضلی کن
بر بنده خود ترحمی کن

نی از تو حیات جاودان می خواهم
نی از تو تنعم جهان می خواهم

مژ گانی بده ای خلوت نافه گشای
که زصحرای ختن آهوی مشکین آمد

در دایره قسمت ما نقطه پرگاریم
لطف انچه تو اندیشی حکم انچه تو فرمایی