مشاعره

اسم شاعرش هم بنويسيد بهتر

شد ز غمت خانه سودا دلم
در طلبت رفت به هر جا دلم

در طلب زهره رخ ماه رو
می نگرد جانب بالا دلم


مولانا

می روم هر جا ، به هر سو ، کو به کو
خود نمی دانم چه دارم جست و جو
سخت حیران می شوم در کار خود
که نمی دانم ره و رفتار خود
خیره خیره گاه گریان می شوم
بی سبب گاهی گریزان می شوم


نیما

مکن نیک مردی به روی کسی
که پاداش نیکی نیابی بسی

یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند
مرگ،گرگ تو شد ای یوسف کنعانی من

پروین اعتصامی

نرگس طلبد شيوه چشم تو زهی چشم
مسکين خبرش از سر و در ديده حيا نيست

حافظ

تا بر ورق کل زدی ازمشک رقمها
در وصف نوبشکست سر جمله قلمها

ای بسا شرا که باشد در بشر
عاقل آن باشد که بگریزد ز شر


نیما

محمد قرار شد اسم شاعر هم نوشته شه

رنگ زمین زرد گشت وطبع هوا سرد
رطل می سرخ گیر بر بهی زرد

در ره او هرچه هست تا دل و جان نفقه کن
تو به یکی زنده‌ای از همه بیزار باش

عطار

شما هم به یزدان نیایش کنید
همه نیکویی در فزایش کنید

درسینه ها برخاسته اندیشه را آراسته
هم خویش حاجت خواسته هم خویشتن کرده روا

مولانا

اتش ان نیست که ازشعله او خندد شمع
اتش انست که در خرمن پروانه زدند

دست به دوستي زدم از تو مدد به همتي
حاجت من برآيد از معجزه دعاي تو

نزاری قهستانی

وفا چون درختی بود میوه دار
کجا هر زمانی نو اید به بار

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شب گرد مبتلا کن

مولانا

نیاید جهان افرین را پسند
که جویند بر بیگناهان گزند

تو بادی وابی سر رشته به خاک
فرامش مکن راه یزدان پاک

نباشدکسی در چهان پایدار
همه نام نیکو بودیادگار

roze margam nafasi mohlate didar bede ta cho hafez ze sare jano jahan barkhizam

در سينه ها برخاسته، انديشه را آراسته
هم خويش حاجت خواسته، هم خويشتن کرده روا



مولوی