مشاعره

مراد من ز خرابات چونکه حاصل شد
دلم ز مدرسه و خانقاه گشت سیاه

هشیار از انیم که می نیست مرا
می هست ولی حریف می نایاب است

تو بندگی چو گدایان بشرط مزدمکن
که دوست خود روش بنده پروری داند (د)

در بهار زندگی احساس پیری می کنم
با همه آزادگی فکر اسیری می کنم

مرا عهدی است با جانان که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

ملامتگر چه دریابد ز راز عاشق ومعشوق
نبیند چشم نابینا خصوص اسرار پنهانی

یارب به وقت گل گنه بنده عفو کن
وین ماجرا به سرولب جویباربخش

روشنی طلعت تو ماه ندارد
پیش توگل رونق گیاه ندارد

تمام اگر شویم ما
تمام نا تمام ها
به ماتم تمام ما
تمام روز گریه میکنند

نمود بار دگر قامت خمیده هلال
زهی که خجسته امد بفال دولت دال
فتاد نا خنه در چشم چرخ از مه نو
شفق گشود از ان معنیش رگ قیفال

لب و دندان سنایی همه توحید تو گوید
مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی

یارچون در جام میبیندرخ گل فام را
عکس رویش چشم خورشید سازد جام را
جام می بر دست من نه نام نیک از من مجوی

نیک نامی خودچه کار ایدمن بدنام را

نگاری که بد طیلسان پر نیانش
بزر ازچه منسوج شدپرنیانش
نگاری که نوروزکرد ازدرختان
چرابازبستردبادخزانش

دردهرچواوازگل تازه دهند
فرمای بتاکه می به اندازه دهند
ازحوروقصوروبهشت ودوزخ
فارغ بنشین کاین همه اوازه دهند

دردیست غیر مردن کانرا دوا نباشد
پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

مبادا که گستاخ باشی به دهر
که زهرش فزون امدازپای زهر