مشاعره

ماهی که قدش به سرو میماند راست آینه به دست و روی خود میاراست
ت بده...............

تولد تولد تولدت مبارك مبارك مبارك تولدت مبارك بيا شمع هارو فوت كن تا صد سال زنده باشي

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

رخنه ای نیست در این تاریکی
در و دیوار به هم پیوسته
سایه ای لغزد اگر روی زمین
نقش وهمی است زبندی رسته

هله دان دان دان دانه یدانه یدانه
یار نامهربون مال آبودانه یدانه

همچو نرگس بگشا چشم و ببین کاندر خاک***چند روی چو گل و قامت چون شمشاد است

تا شدم حلقه به گوش در میخانه ی عشق
هردم آید غمی از نو به مبارک بادم

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد وبر سینه ی نامحرم زد

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند


د بده

درد تموم عاشقا،پای کسی نشستنه
این روزا مشق بچه ها،یه صفحه آشفتگیه
گردای رو آینه ها،فقط غم زندگیه
این روزا درد عاشقا،فقط غم ندیدنه

هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم
دور از رخ تو چشم مرا نور نمانده ست

تنهایی عظیم نشسته برابرم
اینک
کجای جهان حرف می زنی
آیا همین آفتاب خسته ی شهرم
اجاق تو را
گرم می کند
با هر اشاره ی دستت
دریا میان رگم خواب می رود

داريوش

در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید
زانکه آنجا جمله اعضا چشم باید بود و گوش

شبی با خیال تو همخونه شد دل
نبودی ندیدی چه ویرونه شد دل

نبودی ندیدی پریشونیامو
فقط باد و بارون شنیدن صدامو

و سخاوت را در چشم چمنزار ببین

و محبت را در روح نسیم...

که در این کوچه ی تنگ،

با همین دست تهی،

روز میلاد اقاقی ها را جشن می گیرد...!

خاک جان یافته است،

تو چرا سنگ شدی؟!

یا رب امان ده تا باز بیند
چشم محبان,روی حبیبان

نغمه یی خوش به یاد دارم از او
می دوم سوی ساز کهنه ی خویش
که همان نغمه را برآرم از او

وقت آن شیرین قلندر خوش که در اطوار سیر
ذکر تسبیح ملک در حلقه ز نار داشت

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نگشت
دایما یکسان نباشد حال دوران غم مخور

روز و شب‌ها رفت.
من بجا ماندم از این سو، شسته دیگر دست از کارم

مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
(خیام)

هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش

شمع سوزان توام ، اينگون خاموشم نكن
از كنارت مي روم ، اما فراموشم نكن