مشاعره

یار خوبان ستم پیشه گران بود،گران
کار عشاق جگر خسته دعا بود،دعا

آن چشم جاودانه عابد فريب بين
كش كاروان سحر زد دنباله ميرود

دید دید دیدید دید
حافظا سعادت چه ضایع بید

در شاهراه دولت سرمد به تخت بخت
با جام می بکام دل دوستان شدم

میازار موری که دانه کش است
که جلن دارد و جان شیرین خوشست


البته فکر کنم
ولی بچه ها خیلی ابیات قشنگی می نویسید من هر روز کل کیف می کنم وقتی می خونم

تو کز مهنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

يا وفا يا خبر وصل تو يا مرگ رقيب
بود آيا فلك زين دو سه كاری بكند

سينا
دید دید دیدید دید
حافظا سعادت چه ضایع بید

سينا جان اينجا قسمت مشاعرست
به ندا مي گم قسمت شيرين كاري هم بذاره تا بتوني اونجا استعدادتو شكوفا كني

دیدی دلا که آخر پیری و زهد وعلم
با من چه کرد دیده ی معشوغه باز من

نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد
که گوش هوش بمرغان هرزه گوداری

یارب این شمع دل افروز ز کاشانه ی کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

حافظ

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی سپرم

من حاصل عمر خود ندانم جز غم
در عشق زنيك و بد ندارم جز غم

من از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصـمت بـرون آرد زلیخا را

آن پيك نامور كه رسيد از ديار دوست
آورد حرز جان ، زخط مشكبار دوست

تا سحر چشم یار چه بازی کند که باز
بنیاد بسر کرشمه جادو نها ده ایم

من از روییدن خار سر دیوار دانستم
که ناکس کس نمی گردد بدین بالا نشینی ها

الا اي همنشين دل كه يارانت برفت از ياد
مرا روزي مباد آندم كه بي ياد تو بنشينم

من آن خزان زده برگم که باغبان صبا
بیرون فکندم به جرم چهره زردم

محكوم طناب دار بودن عشق است

در محكمه اي كه يار قاضي باشد

( خيلي با حال بيد )

د بده

دالام دالام دیم دا لادام
دنبلدن دالام دالام (واج آرایی در حرف د)

مباش در پي آزارو هرچه خواهي كن
كه در شريعت ما غير از اين گناهي نيست

تا سر زلف تو در دست نسیم افتاده است
دل سودا زده از غصه دو نیم افتاده است

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد
بیچاره دلم در غم بسیار افتاد
بسیار فتاده بود غم در ره عشق
اما نه چنین زار که این بار افتاد

دلی دارم دلی تنها و بی کس
غمم هم سطح اقیانوس اطلس

سالها دل طلب جام جم از ما مي كرد
و آنچه خود داشت ز بيگانه تمنا مي كرد