مشاعره

مولانا

يعقوب وار وا اسف ها همی زنم
ديدار خوب يوسف کنعانم آرزوست

تو را من چشم در راهم
شبا هنگام
در آن دم
که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی
....

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شهر یاران بود و خاک مهر بازان این دیار
مهربانی کی سر آمد شهریار انرا چه شد
(خواجه حافظ شیرازی)

دست در دامن مولا زد در
که علی بگذر و از ما مگذر

روزگاریست که ما رانگران می داری
مخلصان را نه به وضع دگران می داری
حافظ

یغمای عقل و دین را بیرون خرام سر مست
در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان
حافظ

نسیم نفس دوست به من خورد و چه خوشبوست
همین جاست ، همین جاست ، همه خانه بگردید

ه.ا.سایه

دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود
مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم
حافظ

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب
مستحق بودم و این ها به زکاتم دادند

مولانا

در فرو بستند و صيقل مى‏زدند همچو گردون ساده و صافى شدند

از دو صد رنگى به بیرنگى رهى است رنگ چون ابر است و بیرنگى مهى است‏

تا بگویم که چه کشفم شد از این سیر و سلوک
به در صومعه با بربط و پیمانه روم
حافظ

مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست

تو چون صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن وجان مبین که چون همی سپرم

میازار موری که دانه کش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است

دردم از یارست و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم
حافظ
******************************************

دست در زلف دو تا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو باد صبا نتوان کرد
حافظ
*******************************

در حلقه عاشقان قدسی		سرحلقه چو گوهر نگینیم
حاشا که ز عقل و روح لافیم		آتش در ما اگر همینیم

مولانا

ما ز یاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه که پنداشتیم
حافظ

مرده ام در کوچه های بی کسی
سنگ قبرم را نمی سازد کسی
مرده ام خاکسترم را باد برد
بهترین یارم مرا از یاد برد .

در حبس و خلوتم تا وارهم به مرگ یا پر بر اورم بهر پریدنی

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
حافظ

در کلاست درس عشق آموختی
شمع بودی و همیشه سوختی
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%