عطار نيشابوري

چون تو جانان منی، جان بی تو خرم کی شود؟
چون تو در کس ننگری، کس با تو همدم کی شود؟

گر جمال جانفزای خویش بنمایی به ما
جان ما گر در فزاید، حسن تو کم کی شود؟

دل زمن بردی و پرسیدی: که دل گم کرده ای؟
این چنین طراریت با من مسلم کی شود؟

چون مرا دلخستگی از آرزوی روی توست
این چنین دلخستگی زایل به مرهم کی شود؟

غم از آن دارم که بی تو همچو حلقه بر درم
تا تو از در درنیایی از دلم غم کی شود؟

خلوتی می بایدم با تو زهی کار کمال
ذره ای هم خلوت خورشید عالم کی شود؟

قصه‌ی عشق تو از بر چون کنم
وصل را از وعده باور چون کنم

جان ندارم، بار جانان چون کشم
دل ندارم، قصد دلبر چون کنم

حلقه‌ی زلف توام چون بند کرد
مانده‌ام چون حلقه بر در چون کنم

چون تو خورشیدی و من چون سایه‌ام
خویش را با تو برابر چون کنم

گفته‌ای تو پای سر کن در رهم
می ندانم پای از سر چون کنم

گفته بودی عزم من کن مردوار
برده‌ام صد بار کیفر چون کنم

عزم کردم وصل تو جانم بسوخت
مانده‌ام بی عزم مضطر چون کنم

چون ندارد ذره‌ای وصل تو روی
وصل روی تو میسر چون کنم

کشتی عمرم به غرقاب اوفتاد
مفلسم از صبر لنگر چون کنم

چشم بگشادم که بینم روی تو
گشت چشمم غرق گوهر چون کنم

لب گشادم تا کنم وصف تو شرح
نیست آن کار سخنور چون کنم

گفته‌ای بردوز چشم و لب ببند
چون نه خشکم ماند و نه تر چون کنم

روح می‌خواهی برای یک شکر
آن عوض با این محقر چون کنم

گفته‌ام صد باره ترک روح خویش
چون تو هستی روح پرور چون کنم

چون به یک دستم همی داری نگاه
می‌زیم از دست دیگر چون کنم

هرگز از عطار حرفی نشنوی
قصه‌ای با تو مقرر چون کنم

چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را
سجاده زاهدان را درد و قمار ما را

جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان
آن نیست جای رندان با آن چکار ما را

گر ساقیان معنی با زاهدان نشینند
می زاهدان ره را درد و خمار ما را

درمانش مخلصان را دردش شکستگان را
شادیش مصلحان را غم یادگار ما را

ای مدعی کجایی تا ملک ما ببینی
کز هرچه بود در ما برداشت یار ما را

آمد خطاب ذوقی از هاتف حقیقت
کای خسته چون بیابی اندوه زار ما را

عطار اندرین ره اندوهگین فروشد
زیرا که او تمام است انده گسار ما را

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش
بر در دل روز و شب منتظر یار باش

دلبر تو دایما بر در دل حاضر است
رو در دل برگشای حاضر و بیدار باش

دیده‌ی جان روی او تا بنبیند عیان
در طلب روی او روی به دیوار باش

ناحیت دل گرفت لشگر غوغای نفس
پس تو اگر عاشقی عاشق هشیار باش

نیست کس آگه که یار کی بنماید جمال
لیک تو باری به نقد ساخته‌ی کار باش

در ره او هرچه هست تا دل و جان نفقه کن
تو به یکی زنده‌ای از همه بیزار باش

گر دل و جان تو را در بقا آرزوست
دم مزن و در فنا همدم عطار باش